‘EGurur duymalısın,” dedi Chemmy Alcott, yüzüm üçüncü kez kalın kara çarptığında ve sürekli kendimi düzeltme çabası yüzünden gözlüklerim buharlaşmaya başladığında. “Bu sezon buraya gelen ilk 100 kişiden birisin. Yolu düzleştiriyorsun, diğer herkesin işini kolaylaştırıyorsun.”

Alcott, bir kerelik Olimpiyat yokuş aşağı ninja ve şimdi BBC’nin Kayak Pazarı programının coşkulu ortak sunucusu bizi Gizli Vadi, bir uyarıda bulunduktan sonra Tignes bölgesindeki gizli göstericilerinden biri. “Burası pist dışı,” dedi aniden ciddileşerek. “Yani bunu riski size ait olmak üzere yapıyorsunuz.”

Yaklaşık bir çay tepsisi genişliğinde olan yılankavi patikaya doğru titreyerek ilerlerken, bunun aslında bir vadi olmadığını hemen fark ettik: daha çok dar, kıvrımlı bir geçitti, iki tarafı dik kenarlı kayalarla çevriliydi ve benek kıllarla doluydu. Alcott’un bile kayaklarını çıkarmadan inemeyeceği kadar yüksekten düşüyordu.

Güneş ışığı etrafımızdaki çamların arasından süzülürken, “Ne kadar tatlı bir sabah,” dedi neşeli bir sesle. Bu benim sözüm olmazdı, özellikle de parkur karla kaplı nefis bir ormana doğru saptığında. Bir avantaj yakaladım ve sonunda takla atarak dağdan aşağı indim, kar ayakkabısıyla kar ayakkabısıyla yukarı çıkan bazı yürüyüşçüleri neredeyse alt ediyordum. Sonunda yetiştiğimde Alcott, “Buraya gelmek için yaptığımız koşular” dedi, “çok güzeller ve eğlenceliler ama unutulmazlar değiller. Bu unutulmaz.”

Bu, Tignes’in birçok zevkine muhteşem bir girişti ve sadece ısınmaydı. Önümüzde Dört Köşe Yarışması var: Tignes ve Val d’Isère bağlantılı bölgesi olarak adlandırılan Espace Killy’nin uçları etrafında şafak vakti, öğle yemeğini atlayarak yapılan bir sprint. Bu macera, rüzgârın savurduğu Grande Motte buzulunun yaklaşık 3.456 metre yüksekliğinde baş döndürücü zirvesine ulaşıyor.

O akşam otelin saunasında terler içinde uzanırken yamaçların etkisini vücudumun her yerinde hissedebiliyordum. Ancak günümüzde elbette yamaçlar üzerindeki kendi etkinizi de düşünmeniz gerekiyor. Küresel ısınmanın Alpler üzerinde halihazırda yıkıcı bir etkisi var; kar yağışının olmayışı tatil yerlerini, özellikle de alçaktakileri tüm sezon boyunca açık kalma mücadelesine bırakıyor. Bunlardan biri, La Sambuy, yamaçlarını kalıcı olarak kapattı.

Ancak bir kez olsun, bu nefes kesen dağların tadını, genellikle onlara ulaşmanın getirdiği acı verici suçluluk duygusu olmadan çıkarabildim. Londra St Pancras’tan cumartesi sabahı saat 9’da yola çıkarak trenle gelirdim; Eurostar’ın yeniden dirilen Kar Treni2020’de Kovid’in ortaya çıkmasıyla durdurulan bir hizmet.

Platform değiştirmemize bile gerek kalmadığı Lille’deki hızlı bir değişiklikten sonra, geniş TGV’miz, akşam karanlığından sonra, parıldayan göller üzerinde büyüleyici gün batımlarının yanından hızla geçerek Bourg St Maurice’e doğru ilerledi. Tren kesinlikle İngilizler arasında popüler görünüyordu: hızla ilerleyen ezici gücümüzün çayı bir saat içinde bitti. Fransız Alpleri’nin kalbindeki Bourg’dan Tignes’e minibüsle sadece 40 dakikada ulaşılabilir.

Kar tatilinin karbon ayak izinde aslan payını ulaşım oluştururken, oteller de bunda rol oynuyor. Biz kaldık RozetDağ manzaralı, en üst katında lüks bir bar, peluş kanepeler, çıtırdayan, yanakları cızırdayan bir odun ateşi ve pist sonrası kek ve akşam yemeği öncesi kanepe ve gazoz gibi görünen sonsuz bir arz ile övünen dağ evi tarzı bir otel.

Tignes teleferiklerine beş dakikalık yürüme mesafesindeki Rosset, atık, su ve hatta streç film azaltma yöntemlerinin yanı sıra yeniden doldurulabilir banyo malzemeleri dağıtıcıları ve konukların akşam yemeğini önceden seçme zorunluluğunu uygulayarak yiyecek israfını azalttı. Bu bana kahvaltıda ekşi mayalı tostun üzerine keçi peynirini ısırırken miso patlıcanı, kavrulmuş levrek veya buharda pişirilmiş midye arasından seçim yapmamı sağladı.

Su musluktan geliyor (şişelenmiş olarak temin edilebiliyor) ve genel anlayış daha az et, daha fazla sebze ve duvarlardaki sanat eserlerine kadar yerel kaynaklara yönelme yönünde. Bu devasa siyah-beyaz görüntüler, kara kara düşünen ve genellikle bulutlarla örtülü dağları tasvir ediyor; bunların tümü, yerel bir fotoğraf kolektifi tarafından sağlandı. Art’com ve havadar zirvelerin üzerindeki her zamanki yumuşak mavi gökyüzünden çok uzak.

Four Corners sabahın erken saatlerinde bir geziye ihtiyaç duyuyordu. Korkutucu SandalyeMuhteşem ve genellikle daha az yoğun koşular vahası olan Pisaillas buzuluna Leissières bağlantısına verilen takma ad. Yaygın olarak dünyanın en korkutucu asansörü olarak kabul edilen Korku Sandalyesi, mide bulandırıcı, yüksek hızlı bir yolculukla boğumlu bir dağ sırtına tırmanıyor ve ardından diğer tarafından aşağıya doğru sallanan bir düşüş izliyor.

Avrupa’nın en yüksek tatil yerlerinden biri olan Tignes’in harika olan her noktasına muhteşem bir giriş kapısı sunarak hayal kırıklığına uğratmadı. Bütün gün geniş, dokuma, büküm, yatış, ekmek ve tereyağlı koşularda, pist dışındaki toz tarlalarına girip çıkabilirsiniz. Ama aynı zamanda yükseğe, uzağa ve hızlı gitme arzusu da varsa, Tignes biraz dayak yiyor; Four Corners’ın heyecan verici her santiminde keşfettiğimiz gibi, Grande Motte’den fünikülerle ulaşılan o uzun, son, baş döndürücü iniş de cabası. siyahın içinden geçen kurşun gibi bir tünel fırlatıyor.

Tignes ve Val d’Isère’deki après’in masalarda dans etmek anlamına gelmesine şaşmamalı: Adrenalin gelmeye devam ediyor. “Folkestone’un en iyi dansçısı seçildim!” dedi benimle masa üstünü paylaşan kadın Folie Douceveya Sheer Madness, tam güneş batmaya başlarken Val d’Isère’in yukarısındaki zirvelerde çılgınlar patlatan efsanevi bir açık hava parti sarayı. Folie Douce’un süper hayranı Chemmy Alcott şimdiye kadar aramızdan ayrılmıştı ama şunu söylediğini hayal edebiliyordum: “Diğer barlar güzel ve eğlenceli, ama unutulmazlar.” Folie Douce, süslü kıyafetler içindeki yerleşik dansçılarının dönen bir ışık gösterisiyle sahne alanını paylaşmasıyla kesinlikle unutulmaz.

Gösteride çok sayıda harika kit vardı (ayrıca Teletubby kostümlü iki adam). Ancak tüm gösterişli büyük markaların arasında ara sıra Re-Action ekipmanlarını görmek beni memnun etti. Reaksiyon yakınlardaki Courchevel’de bir şubesi bulunan küresel bir kolektiftir. Orada beş personel, örneğin asansör operatörlerinin, kayak eğitmenlerinin ve dağ evi personelinin üniformalarını geri dönüştürüyor, genellikle birkaç sezon sonra çöp sahasına atılan pahalı giysileri onarıyor ve yama yapıyor.

Re-Action’ın kurucusu Gavin Fernie-Jones, bira içerken bana “Eskiden iki bot tamir dükkanım vardı” dedi. Döngü Tignes’deki bar. “Fakat sektördeki tüketimi ve israfı görmekten yoruldum. Hatta insanlar kit satın alıp tatil sonunda çöpe atacak. Ancak 400 Euro’luk bir ceketi alıp yamayabilir, 120 Euro’ya satışa sunabiliriz ve saniyeler içinde yok olur.”

Aslen Peak District’ten olan 43 yaşındaki Fernie-Jones, iki ceket yarısının (bu örnekte biri gri, diğeri deniz mavisi) birbirine eklendiği bir Re-Action özelliği olan “50/50” giyiyordu. Harika görünüyordu. “Eşyalarımızın tanımlanabilir olmasını istiyoruz” dedi. “Bizim kendi bakış açımız var. Yamaların birbirine karışması amaçlanmamıştır. Çalışmayı kutlarlar.”

Ekolojik düşünce açısından Tignes’in Flocon Vert veya Yeşil Kar Tanesi statüsüne sahip en iyi tatil yerlerinden biri olduğunu ekledi. Asansörlerdeki ortak tabelada “Çöp kutuları olmayan dağlar hayal edin” yazıyor. “Çöpünüzü evinize götürün.” Ben de öyle yaptım: çoğunlukla peçeteler, teneke kutular ve kullanılmış çay poşetleri; otel odamdan çıkarken bunları çantama sıkıştırdım ve masanın üzerindeki çerçeveli mesaja son bir kez baktım. “Daha yeşil olmamıza yardım edin” diyordu, “böylece dağlarımız olmasın.”

Tarafından sağlanan gezi Inghams Kayaksunan yedi gece yarım pansiyon en Otel RossetTignes, yola çıkıyor Londra St Pancrasitibaren 1.438 £ kişi başı, iki yetişkinin paylaşımına göre. Tüm trenler ve transferler dahil