TYataklı tren kompartımanımın dışındaki dünya siyah ve beyazdı: karlı tarlaların önünde tüy gibi dalları olan ağaçlar; A9’un gri alanı ve ardından bir nehrin gösterişli çeliği; gittikçe solgunlaşan gökyüzünün önünde beyaz şeker bulutları.

Inverness’ten doğuya doğru giderken kiralık arabama bindiğimde, süt rengi güneşin altındaki tepeler hâlâ karla kaplı olsa da, manzara yavaş yavaş renkleniyordu. Güneyde Cairngormlar ve kuzeyde geniş Moray Firth’in sınırında bulunan Moray Speyside’a doğru gidiyordum. Hafta sonum boyunca, dağlar ümit verici derecede uzak kalırken, ikincisinin suyu görüş alanına girip çıkıyordu.

Bölge viskisiyle ünlü ve haklı olarak da öyle. Moray Speyside, İskoçya’nın toplamının üçte birinden fazlası olan 50’den fazla içki fabrikasına ev sahipliği yapmaktadır. Bunu bilmeme rağmen, beni karşılayan kahverengi içki imalathanesi tabelalarının sayısı beni şaşırttı; pagoda işaretli bir okun yanından geçer geçmez bir başkasını görüyordum.

İlk durağımın viski olması doğru görünüyordu ve bu yüzden küçük Forres kasabasının yedi mil güneyine, çamurlu, lastik izli karla kaplı sessiz, tek hatlı yollardan kıvrıla kıvrıla ilerledim. Dunphail İçki Fabrikası.

Bu, viski yapım bloğundaki en yeni çocuk, ancak 160 yıllık bir çiftlik arazisinde olduğu gibi görünmüyor. Şu anda Dunphail’in en ilginç yanı, üretilmeye yeni başlayan ve viski sayılabilmesi için üç yıl olgunlaşması gereken viski değil aslında. Sahipleri, artık İskoçya’daki içki fabrikalarında yaygın olan bilgisayarlardan ve tesis dışı maltlamalardan uzakta, süreçleri geri çekmeye karar verdiler.

Nazik rehberimiz Mike, grubumuzu alçak tavanlı bir odaya götürdü; burada mükemmel bir dikdörtgen arpa çimlenirken yerde duruyordu. Damıtıcılardan birinin geleneksel bir el aletini taklit etmek için devasa bir tırmık ve birkaç çekiçten yaptığı bir mekanizmayla sırayla tırmıkladık. Mayalı, meyveli püre kokusunun etrafımızı sardığı ana içki imalathanesinde, alkollü içki kasası (genellikle kilitli) açık bırakıldı, böylece damıtıcılar bilgisayar okumalarına güvenmek yerine üretilen alkollü içkiyle (yeni marka) etkileşime girebildiler. .

Kendi tek maltının yokluğunda, sonundaki tadım oturumu, %63,5 ABV oranıyla şişelerde satılacak olanlardan önemli ölçüde daha güçlü olan bu yeni markanın denenmesini içeriyordu. Parmağımı bardağıma daldırdığımda (sonuçta araba kullanıyordum) Mike, “Bana bir fırıncının kapısında durduğumu hatırlatıyor,” dedi ve ne demek istediğini anlayabildim – ilk başta meyveli, ardından hafif, iştah açıcı arpa notası geldiğinde, bu deneyimin tüm duyusal etkilerine ve birkaç yıl içinde ne olacağına dair beklentiye sahipti.

Araba kullanırken bu içki fabrikasını ziyaret etme işi biraz sıkıntılı. Şans eseri bu durum otelimde hızla düzeltildi. DowanlarAberlour köyünün hemen dışından Spey vadisine bakan görkemli bir Viktorya dönemi yığını. Akşam yemeğinden sonra dar viski barı The Still’e saklandım; ancak duvarlarda sıralanan 500’den fazla şişeyle burası bir bardan çok kütüphaneye benziyordu. Gerçekte, bölgeye viskinin faydaları konusunda ikna olmadan gelmiştim (ben sıkı bir Islay hayranıyım), ancak barmen olan resepsiyonist Courtney’nin yardımıyla iki farklı yerel dramayla tanıştırıldım ve bu da yanıldığımı kısa sürede kanıtladı. .

107 mil uzunluğundaki Spey Nehri, Cairngorms milli parkının kuzeybatı kenarı boyunca kıvrılarak Moray Firth’e dökülüyor. Önceki gün altımdaki vadilerde parıldadığını bir anlığına görmüştüm ama onu gerçekten sadece Aberlour’da gördüm; iyi olgunlaşmış bir viski kadar karanlıktı. The Dowans’ın sahibi ve küçük kız kardeşi ve ebeveynleriyle birlikte işleten Steph Murray’in tavsiyesi üzerine, iki buçuk mil doğudaki Speyside Yolu’ndan yan taraftaki küçük Craigellachie köyüne doğru yürüdüm; sahildeki Buckie’den Aviemore’a kadar nehri takip eden 65 millik yürüyüş yolunun sadece bir kısmı. Yol kalın buzla kaplıydı ve komik bir düşüşten kaçınmak için yürüyüşün çoğunu yolun kenarındaki inç derinliğindeki karda çatırdayarak geçirdim. Yolun çoğunda ana yol bana eşlik etse de, bunun pek farkında değildim; gözlerim hızla akan geniş nehirde ve taşkın yatağından bana bakan koyunlardaydı. Normal bir günde yeterince yürüyüş gibi gelmeyecek kolay ve nispeten düz bir rotaydı ama ulaştığımda Highlander Hanı Craigellachie’de buz, baldırlarıma yeterince egzersiz yaptırmıştı ve rahat barda yarım litrelik bir içki için durabildiğim için minnettardım.

Son günümde, sırtımı artık neredeyse karsız olan tepelere vererek kuzeye yöneldim; seyahatlerim boyunca çoğu zaman uzaklarda cezbedici bir şekilde parıldayan sahile ulaşmaya kararlıydım. Alçak, sıkışık evlerden oluşan küçük bir sahil köyü olan Findhorn’a doğru yola çıktım, burada kum tepelerinin üzerinden tırmandım ve sonra öğleden sonranın solmakta olan yarı ışığında bile parıldayan soluk kumlara doğru çakıllara tırmandım. Kapüşonumu dur-kalk yağmura göre sürekli ayarlayarak burnun kancasının etrafından dolaştım ve büyük pencerenin yanında bir koltuğa oturdum. Kaptan Masası, içi peri ışıklarıyla süslenmiş. Yemeğimi beklerken körfezde yalnız bir teknenin gidişini, martıların alçaktan uçmasını ve bulutların yağmur ve güneş arasındaki dansında sürekli yer değiştirmesini izledim.

Steph o sabah bana “İnsanlar burada yapılacak ne kadar çok şey olduğunun farkında değiller, bu yüzden tekrar tekrar geri geliyorlar” demişti. Bu benim yolculuğum için de geçerliydi: gittiğim her yol, bir yürüyüşe, bir içki imalathanesine veya adını hiç duymadığım bir köye işaret eden tabelaların bulunduğu sayısız yoldan geçmek anlamına geliyordu. Sonunda kendimi Inverness’e geri sürüklediğimde, çevremdeki manzara yavaş yavaş düzleşmeye başladığında, geri dönmemin çok uzun sürmeyeceğinden emin olarak bunu yaptım.

İskoçya’ya ulaşım şu şekilde sağlandı: Kaledonya Uyuyan. Konaklama tarafımdan sağlandı Dowanlar otel (gecelik 234 £’dan iki katına çıkar. Oda & Kahvaltı). Daha fazla bilgi için bakınız Moray Speyside’ı ziyaret edin